۱۳۹۵ مرداد ۱۰, یکشنبه

سبکبال و شیدا برای مرگ سرخ


سبکبال و شیدا برای مرگ سرخ

 صبح روز شنبه هشتم مرداد، اسامی ۱۰ تن از بچه‌های بند را خواندند. آنها از قبل مشخص شده بودند. همان ‌روز، سر‌ و کله آخوند نیری هم در گوهردشت پیدا شده بود؟ هیچ‌کس هنوز نمی‌دانست که «زمان» آبستن چه وقایعی است! حتی زندانیان افغانی که معمولاً برای کارهای خدماتی در رفت و آمد بودند غیب‌شان زده بود! اولین نشانه‌ را از لای پنجره دیدم. داوود لشکری با یک فرغون پر از طنابهای کلفت! به‌سمت سالنی در غرب بند می‌رفت. به‌دنبالش رفت و آمد پاسداران شدت یافت، وضعیت عادی نبود... ؟
اولین ‌سری بچه‌های مشهد بودند. پیشاپیش آنها قهرمانانی هم‌چون جعفر هاشمی و دکتر محسن فغفور ‌مغربی قرار داشتند. آنها با دلاوری بی‌نظیر، از مواضع سازمان مجاهدین جانانه دفاع کردند و شیدا و بی‌قرار تمام پرده‌های ترس و تردید را دریدند! آنها بودند که برای نخستین بار پیام انقلاب ایدئولوژیک مجاهدین را به‌درون زندان آورده و خود نیز با خونشان بر ‌حقانیت آن گواهی دادند. پس از آنها، سراغ بند ملی‌کش‌ها رفتند. پیش از این به خانواده‌های آنان گفته شده بود به‌زودی آزاد خواهند شد! بسیاری از خانواده‌ها از شهرستان آمده و در تدارک آزادی فرزندانشان بودند. حتی برخی برای قربانی کردن گوسفند خریده بودند... ! وقتی بچه‌های ملی‌کش را نزد «هیأت عفو!» بردند، به بچه‌ها گفته شد که ”شرط عفو و آزادی شما محکوم کردن سازمان است! “ آنها نیز در پاسخ گفته بودند ”مدتهاست که محکومیت ما به‌پایان رسیده و ما نیازی به عفو کسی نداریم!“ دادگاه هر کدامشان ۳ تا ۵ دقیقه بیشتر طول نکشید. در همان روز از ۱۵۰ نفر آن بند ۱۴۰ تن را حلق‌آویز کردند!
«هیأت مرگ» سپس سراغ بچه‌های قدیمی گوهردشت در فرعی مقابل هشت رفت. یکی از آنها مجاهد قهرمان مرتضی تاجیک بود. او در تظاهرات سی خرداد سال‌60 دستگیر شد و به‌مدت هفت‌سال با نام مستعار «مجتبی هاشم‌خانی» در زندان بود. خانواده او در این هفت سال هیچ اطلاعی از سرنوشت او نداشتند! مرتضی آخرین بازمانده از همان شیرزنان و دلاور مردانی بود که در روز سی خرداد دستگیر شده و بدون احراز هویت به قتلگاه رفتند.
۱۸خواهر کرمانشاهی که در یکی از فرعیها زندانی بودند، به‌همراه برادرانشان در همان اولین روزها تعیین‌تکلیف شدند. در میان آنها خواهری بود، که از فرط شکنجه تقریباً فلج شده و با صندلی چرخدار او را به قتلگاه بردند. این خواهر هنگام یک بازرسی ناگهانی پاسداران از بندشان مقداری مدارک کاغذی را بلعیده بود. به‌همین‌دلیل او را تا مرز شهادت شکنجه کردند که منجر به فلج شدن او شده بود.
زهرا خسروی، که قبلاً از طریق مورس با او در تماس بودیم، گفت: «بچه‌ها، بیست دقیقه برای نوشتن وصیتنامه به من وقت داده‌اند می‌خواهند اعدامم کنند. سلام مرا به مسعود و مریم برسانید…».
اما عجیب این‌ بود که در فاصله «هشتم تا پانزدهم مرداد» در عزم و اراده هیچ‌کدام از بچه‌ها، نه تنها ذره‌یی تردید و دو دلی، که در این‌گونه مواقع عکس‌العمل طبیعی و غریزی انسان است دیده نمی‌شد، بلکه به‌صورت شگفت‌آوری هر چه قوی‌تر هم شده بود؟ آنها با استعانت از مولا حسین (ع) بی‌شکاف! مرگ ‌سرخ را بر ننگ تسلیم ترجیح داده و انتخاب کرده بودند، به‌طوری که موضوع دار زدنها و «هیأت مرگ» … به سوژه خنده و شوخی همه بچه‌ها تبدیل شده بود. تو گویی آنها را برای آزادی می‌برند و نه برای اعدام! هرکس از هر چه دیده بود جوکی ساخته و برای دیگران تعریف می‌کرد. هر وقت به آن زمان فکر می‌کنم می‌بینم که واقعاً پدیده نوظهور و شگفت‌انگیزی بود. در کجای تاریخ کسی سراغ دارد، که در ابعادی به این گستردگی انسانهایی این‌گونه سبکبال و شیدا مرگ را به‌سخره گرفته باشند؟!
در همین روز هادی عزیزی، مهدی فتحعلی ‌آشتیانی، غلامحسین مشهدی ‌ابراهیم، احمد گرجی، مهرداد اشتری و تقی داوودی و اسدالله ستارنژاد را صدا کردند. آنها با چشم‌بند پشت سرهم صف کشیدند و به‌طرز بی‌سابقه‌یی شاد بودند! در مسیر رفتن هر یک جمله‌یی به طنز گفتند و رفتند. یکی می‌گفت: «بچه‌ها منتظریم» دیگری می‌گفت «دیدار در بهشت». یکی دیگر گفت: «بچه‌ها شعارهایمان یادتان نرود» و آخری با خنده می‌گفت: «نکنه می‌خواهند آزادمان کنند»... هادی عزیزی یک قرقره نخ در جیبش گذاشته بود و می‌گفت طناب رژیم پوسیده است برویم نخ‌ها را بتابیم که طناب محکم درست کنیم و برای هر نفر سایز خودش را تنظیم می‌کرد... ! در‌ حالی‌که صف دور می‌شد اما صدای خنده آنها هنوز به‌گوش می‌رسید. ما از زیر پرده ضخیم چشم‌بند آنها را بدرقه می‌کردیم. آنها از راهرو مرگ با سرافرازی تمام عبور کردند و جاودانه شدند... !

۱۳۹۵ مرداد ۹, شنبه

گرامیداشت شهدای قتل عام ۶۷


كارزار بزرگداشت شهيدان قتل عام 1367 با شعار مرگ بر اصل ولايت فقيه (9مرداد- 8شهريور)
پيش بسوي محاكمه خامنه اي و ديگر مسئولان قتل عام به جرم جنايت عليه بشريت

گذشت 28سال از قتل عام زندانيان مجاهد و مبارز، به فتواي شيطان مجسم دوران، خميني خون آشام و تحت نظر سردمداران پليد نظام آخوندي مانند خامنه اي و رفسنجاني ..... نه تنها از جوشش خون آن جاودانه فروغ ها كه قهرمانانه برعهد خود با خدا و خلق وفا كردند نكاسته بلكه به عكس هر روز كه ميگذرد، اين خونهاي پاك بيش از پيش گريبان فاشيسم ديني حاكم بر ايران را گرفته و سرنگوني محتوم آنرا نزديكتر ميكند.
در تمامي اين ساليان، آخوندهای حاکم تلاش كردند تا آثار این جنایت علیه بشریت را محو کنند. اما خون پاك اين شهيدان، در رگهاي زنان و مردان اين ميهن همچنان جاري است و الهامبخش مبارزه و قیام آنها برای واژگونی کاخ ستم و بیداد دیکتاتوری آخوندی است. 
خميني كه ميخواست با بهره گرفتن ازجنگ ضد ميهني و فرستادن جوانان و نوجوانان به تنور جنگ پايه هاي حكومت خود را تحكيم كند، وقتي بسيج جنايتكارانه جنگي اش در مقابل جنبش صلح خواهي مردم برهبري سازمان مجاهدين خلق درهم شكست، چاره اي جز پذيرش خفت بار آتش بس نداشت. در چنين شرايطي براي اينكه ازسرنگوني محتوم رژيمش جلوگيري كند به قتل عام زندانيان مجاهد روي آورد كه ازمدتها پيش براي آن طراحي و برنامه ريزي كرده بود.
خامنه اي رييس جمهور وقت، رفسنجاني رييس مجلس و جانشين فرمانده كل قوا وروحاني معاون جانشين فرمانده كل و ديگر سردمداران كنوني از هر دوجناح رژيم و اكثر كارچرخانان قضاييه آخوندي در  عداد مسئؤلان اين جنايت بزرگ عليه بشريت بوده اند. 
هموطنان عزيز
در 28 امين سال قتل عام 30 هزار زنداني مجاهد و مبارز، رژيم آخوندي در ضعيف ترين وضعيت خود بسر مي برد و پس از آنكه در اثر كارزار بي سابقه مقاومت ايران سال گذشته ناگزير شد جام زهر توافق اتمي را سر بكشد، بحرانهاي اقتصادي و اجتماعي و سياسي آن بسا عميقتر شده، مخاصمات دروني شدت گرفته ورژيم هر روز بيشتر درباطلاق سوريه فرو ميرود و هيچ چشم اندازي براي خروج از آن ندارد. 
در چنين شرايطي وظيفه ما اينست كه بزرگداشت شهيدان قتل عام 1367 را به يك جنبش اعتراضي همه جانبه عليه فاشيسم ديني حاكم بر ايران و به ناقوس مرگ اين رژيم تبديل كنيم.  
از همين رو از شنبه نهم مرداد ماه تا دوشنبه هشتم شهریور را به عنوان ماه بزرگداشت شهیدان قتل عام با شعار ”مرگ بر اصل ولايت فقيه، پيش بسوي محاكمه مسئؤلان قتل عام” اعلام ميكنيم و از عموم هموطنان، بويژه جوانان میخواهیم اين خواست را كه خواست عموم مردم ايران است با شركت فعال در اين كارزار به گوش جهانيان برسانند. پاره اي از رهنمودها براي برگزاري هر چه فعال تر اين ماه ذيلا به اطلاع ميرسد، رهنمودهاي بيشتر وجزيي تر متعاقبا به اطلاع ميرسد:
1- در هر شهر و محله و دانشگاه و يا كارخانه اي كه امكان دارد كميته برگزاري گراميداشت خاطرشهيدان قتل عام 1367 را تشكيل دهيد،
2- در هر كجا كه مي توانيد ضمن گراميداشت خاطره شهيدان ”شعار مرگ بر خامنه اي مرگ بر اصل ولايت فقيه” را بر افرازيد
3- درهر شهر يك يا چند روز برمزار شهيدان قتل عام 67 حاضر شويد و مزار آنان را گلباران كنيد.
4- در هر شهر و محلي كه مي توانيد به ديدار خانواده و مادران شهيدان برويد.
5- نام و مشخصات آمران وعاملان قتل عام 1367 را افشا كنيد، تا توسط مردم طرد شوند.
6- با اعلام نام شهيدان هر شهر و هر محل واقعيت آنچه در تابستان سال 67گذشت را به اطلاع عموم هموطنان و بخصوص جوانان برسانيد.
7- با نامه نگاري به به شوراي امنيت و دبيركل و شوراي حقوق بشر ملل متحد و ارگانها و نهادهاي حقوق بشري، خواستار محاكمه آمران و عاملان اين قتل عام بشويد 
8- اسامي و مشخصات و  عكس شهيدان قتل عام را جمع آوري كنيد و به هر طريقي كه مي توانيد بدست شوراي ملي مقاومت و يا سازمان مجاهدين خلق برسانيد.
9- با نصب عكس شهيدان و دست نوشته هايي در گراميداشت ياد شهيدان قتل عام 1367 پيام آنان را به درون هر كوچه ومحله و خانه اي ببريد 

مرگ برخامنه اي مرگ بر اصل ولايت فقيه
سلام بر آزادي درود بر رجوي
خانواده شهيدان و زندانيان سياسي
7 مرداد 1395



۱۳۹۵ مرداد ۷, پنجشنبه

«برای خاطر تو» ـ احمد شاملو





«برای خاطر تو» ـ پرویز لک
*****************************
«برای خاطر تو»
«دستانم را با درختان گره خواهم زد/
و در انتهای سبز رشد،/
با نور/ در افق/ پیامی خواهم نوشت،/
برای خاطر تو.
در چشمانم هزار ستاره می کارم/
می دانم سبز خواهد شد، /
برای خاطر تو.
بر فراز سِتیغِ (=قلّه) جانهای سوخته/ در هُرم آتش عشق/
معبدی می سازم/ و ماه را به نگهبانی آن خواهم داشت،/
برای خاطر تو.
در آتشدان صبح،/ آتشی از ایثار برمی افروزم/
می دانم پایدار خواهدماند،/
برای خاطر تو.
از شکسته های دل/ گلدانی می سازم/
و خود را، به تمامی، در آن می کارم/
می دانم/ خون خواهم خورد،/ رشد خواهم کرد،/
سبز خواهم شد،/
برای خاطر تو.
از "صمد" خواهم خواست/ همۀ ماهیان قرمز را/
به طغیان در برابر تکرار فراخوانَد،/
برای خاطر تو.
ذرّه ذرّۀ خورشید را/ در شب/ افشان خواهم کرد،/
می دانم که دوستش خواهی داشت،/
برای خاطر تو.
فضا را از صدا پرخواهم کرد،/
می دانم منفجر خواهدشد،/
برای خاطر تو.
پرندگان مهاجر را،/ به مهمانیِ پرواز،/
در آسمان آبی اندیشه های خود فرامی خوانم،/
برای خاطر تو.
آب دریاها را/ به "خوابگه مورچگان" خواهم بست/
و خواب را از دیدگان خفته؛/ ـ خفتگان این قرن مبتلاـ /
خواهم تکاند./ می دانم موج برخواهد خاست/
بیدارخواهدشد،/
برای خاطر تو.
یأس را در مهمانیِ امّید/ به دارخواهم زد؛/
غم را در سالگرد "تولّدی دیگر»/
برای سرو / وداع خواهم گفت/
برای خاطر تو.
امید خواهم داشت/ سرود خواهم خواند،/
شعر خواهم گفت،/
برای خاطر تو.
خود را به دار عشق می آویزم/ و حرف آخرم این است:
دوستت دارم، برای همیشه،/
"آزادی"*.

۱۳۹۵ مرداد ۶, چهارشنبه

مجاهد شهید معصومه برازنده


مشخصات مجاهد  شهید معصومه برازنده
محل تولد: گچسا ران
سن: 20
محل شهادت: گچساران
زمان شهادت: 1367
معصومه برازنده، قاصدک رهایی بربالای دار با مدال افتخار
مجاهد قهرمان معصومه برازنده درسال 1347 در شهرستان گچساران (دوگنبدان) متولد شد. او دانش‌آموز سال سوم دبیرستان بود که دستگیر شد. او در سال64 به‌اتفاق دو تن از دوستانش، به‌طور خودجوش، یک هسته‌‌‌‌‌‌‌مقاومت تشکیل داده بودند و برنامه‌های صدای مجاهد را ضبط و تکثیر و پخش می‌کردند. معصومه سرشار از انگیزه‌های انقلابی، در ادامه‌‌‌‌‌‌‌فعالیتهای خود به‌منطقه‌‌‌‌‌‌‌مرزی رفت و نهایتا خود را به‌ارتش آزادیبخش رساند. او از زمره قاصدکان رهایی بود که دوبار به‌عنوان پیک سازمان به‌آمد و نفراتی را همراه خود به‌ارتش آزادیبخش رساند. معصومه آخرین باری که راهی داخل برای اعزام نفرات به‌ارتش بود، گفت: «خیلی انگیزه دارم تا نفر آخری را هم که باید بیاورم، سالم به‌این جا برسانم. حیف است این نسل از این رهبری محروم باشد». بار سوم، دژخیمان رژیم او را در مرز دستگیر کرده و بلافاصله به‌دوگنبدان منتقل نمودند. 3ماه تمام زیر وحشیانه‌ترین شکنجه‌ها قرار داشت. ناخنهایش را کشیدند و براثر ضربات کابل انگشت کوچک پایش به‌کل منهدم شده بود. ولی قهرمان مجاهد خلق با روحیه‌یی رزمنده و مقاوم تمام شکنجه‌ها را تحمل کرد. کسانی‌که شاهد شکنجه‌های او بودند گفتند و نوشتند که معصومه در زیر سختترین شکنجه‌ها بازجویان و شکنجه‌گران خود را مسخره می‌کرد. یک بار بازجویی از او پرسید فلانی را می‌شناسی؟ معصومه پاسخ داد آری. بازجو گفت حتما از مجاهدین است. معصومه بلافاصله با هوشیاری تمام گفت خواهر تو را هم می‌شناسم مگر او هم از مجاهدین است؟ بازجو که تیرش به‌سنگ خورده بود عقب نشست و دیگر چیزی نگفت. معصومه تا آغاز قتل عامها هم‌چنان در معرض شکنجه‌های وحشیانه قرار داشت. او دیگر هیچ جای بدنش سالم نمانده بود. پشت و کمرش سراسر از آثار ضربات کابل مجروح بود و دیگر قادر نبود روی پاهایش راه برود و با کمک دستهایش خود را این سو و آن سو می‌کشاند. 

عاقبت جلادان خمینی این مجاهد پرشور را با قساوتی شرربار در میدان اصلی شهر گچساران به‌دار آویختند و بر روی سینه‌اش تابلویی نصب کردند که بر روی آن نوشته شده بود: منافقی که مأموریت بردن دیگران نزد رجوی را داشت. دژخیمان هرگز نمی‌دانستند که به‌دست خود، بزرگترین مدال افتخار را برسینه معصومه آویخته بودند.

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید شاهرخ نامداری مسجدی





مشخصات  مجاهد شهید شاهرخ نامداری مسجدی
محل تولد: مسجد سلیمان
 تحصيل: دیپلم
سن: 31
محل شهادت: مسجد سلیمان
زمان شهادت: 1367
«طنین فریاد» یادواره‌ مجاهد سر به‌دار شاهرخ نامداری مسجدی
‌شاهرخ در سال1336 در یک خانواده‌‌‌‌‌‌‌کارگری در مسجدسلیمان متولد شد. او پس از انقلاب ضد سلطنتی یک انجمن صنفی ـ سیاسی به‌نام کانون دیپلمه‌های بیکار مسجدسلیمان تشکیل داد. تجمع اعضای رو به‌افزایش این کانون در فرمانداری مسجد سلیمان توسط پاسداران به‌شدت سرکوب شد. از این پس شاهرخ به‌هواداران مجاهدین پیوست. در تابستان58 او را به‌خاطر فعالیت تبلیغی به‌سود مجاهدین به‌زندان انداختند و پس از آزادی از زندان به‌‌فعالیت تمام‌وقت سیاسی روی آورد. پس از 30خرداد سال 60 تا اوایل سال64 شاهرخ به‌حمایت از خانواده‌های زندانیان سیاسی و دیگر فعالیتهایی از این قبیل می‌پرداخت. شاهرخ در 15فروردین سال64 در ماهشهر دستگیر شد. یکی از همزنجیران شاهرخ می‌نویسد« پس از این‌که شاهرخ به‌سال زندان محکوم شد، او را نزد ما آوردند. در زندان گفت: «اسم دخترم را “طنین” گذاشته‌ام‌. این اسم را هم به‌این دلیل برایش انتخاب کرده‌ام تا طنین فریادهای هزاران هزار عمو و خاله‌یی باشد که در زندانها و شکنجه‌گاهها فریادشان و حتی نامشان را کسی نشنیده است». دخترش در همان روزهای دستگیری او قدم به‌یک‌سالگی گذاشته بود.وقتی با او خداحافظی کردم و گفتم دارم نزد بچه‌ها به‌منطقه میروم، گفت: «سلام ما را برسان و بگو ما تا به‌آخر ایستاده‌ایم». در جریان قتل‌عام تابستان سال67 از دوران محکومیت 7ساله‌‌‌‌‌‌‌ شاهرخ 3سال گذشته بود. دختر 4ساله‌اش با یک دسته‌‌‌‌‌‌‌گل بابونه به‌جلو در زندان رفته بود تا پدرش را ملاقات کند. جلادان خمینی در مقابل زندان یک جلد قرآن و یک جلد نهج‌البلاغه به‌همراه لباسهای خونین شاهرخ، در مقابل دخترک گذاشتند و به‌او گفتند: «دیگر پدرت را نمی‌بینی، او را کشتیم». دخترک معصوم در کنار مادرش همین کلمات را تکرار می‌کرد. شاهرخ و شمار دیگری از قهرمانان شهید زندان مسجدسلیمان را در یک گور جمعی به‌خاک سپردند. 

سلام بر آنان روزی که زاده شدند، روزی که به‌راه پرافتخار مجاهدین برای رهایی خلق و میهن قدم گذاشتند و روزی که سرفراز و پرغرور، پرچم هیهات منا‌الذله را به‌دست گرفتند و برای دفاع از ناموس کلمه و نام مقدس ”مجاهد خلق” برطناب دار و تیرک تیرباران بوسه زدند.
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ مرداد ۵, سه‌شنبه

شهید علیرضا (کاوه) توتونچی



مشخصات مجاهد  شهید علیرضا (کاوه) توتونچی
محل تولد: شیراز
 تحصيل: دانش آموز
سن: 18
محل شهادت: شیراز
زمان شهادت: 1360

چوبي كه فنا نگردد از خود       ممكن نبود كه عود گردد
هرگه كه وجود تو عدم گشت    حالي عدمت وجود گردد

درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكس ويا اطلاعات تكميلي ويا خاطره و..... داريد براي ما ارسال كنيد پيشاپيش از شما قدرداني مي كنيم
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید پروین ذوالقدر



مشخصات مجاهد  شهید پروین ذوالقدر
محل تولد: شیراز
 تحصيل: دیپلم
سن: 24
محل شهادت: شیراز
زمان شهادت: 1367

چوبي كه فنا نگردد از خود       ممكن نبود كه عود گردد
هرگه كه وجود تو عدم گشت    حالي عدمت وجود گردد

درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكس ويا اطلاعات تكميلي ويا خاطره و..... داريد براي ما ارسال كنيد پيشاپيش از شما قدرداني مي كنيم
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید محسن ایزدی



مشخصات مجاهد  شهید محسن ایزدی
محل تولد: شیراز
شغل : مهندس
سن: 25
محل شهادت: شیراز
زمان شهادت: 1367

چوبي كه فنا نگردد از خود       ممكن نبود كه عود گردد
هرگه كه وجود تو عدم گشت    حالي عدمت وجود گردد

درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكس ويا اطلاعات تكميلي ويا خاطره و..... داريد براي ما ارسال كنيد پيشاپيش از شما قدرداني مي كنيم
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi 

آنان شاهدان مقدسي هستند كه پيروزي آزادي را نويد مي دهند




دیگرهیچ خانواده‌یی ردی از فرزند یا عزیز دربندش پیدا نکرد. ظرف کمتر از 2ماه، بیش از30هزار زندانی سیاسی که غالباً از مجاهدین بودند، به‌قتل رسیدند. از عصر 5مرداد ۱۳۶۷ دربهای زندانهای اصلی بسته شد و کلیه ارتباطات با خارج از زندان، حتی تلفنها قطع شد. تمامی‌زندانیان کمیته مشترک نیز به ‌اوین منتقل شدند. در اوین منع کامل رفت و آمد برقرار شد. کلیه ملاقاتها از قبل قطع شده بود. محل بیدادگاه از دادسرا به ‌بند 209 و در نزدیکی محل حلق‌آویز کردن قربانیان منتقل گردید. ماهها و سالها بعد با درز اطلاعات و کشف گورهای دستجمعی در این‌جا و آن‌جا، بعضی از خانواده‌ها رد عزیزان خود را از لابلای قطعات اجساد و سنگ و کلوخ قبرستانها و گورهای جمعی پیدا کردند‌. ولی معدود کسانی هم بودند، مثل دخترک 4ساله «شاهرخ نامداری مسجدی»، که خیلی زود رد پدر خود را که یکی از قربانیان قتل‌عام مرداد بود، پیدا کرده بود
  



دخترک در یکی از همان روزهای مرداد‌ماه 67، با یک دسته گل بابونه به‌ جلوی در زندان رفته بود تا پدرش را ملاقات کند. جلادان خمینی یک جلد قرآن و یک جلد نهج‌البلاغه به‌ همراه لباسهای خونین شاهرخ را در مقابل او گذاشتند و به ‌او گفتند: «دیگر پدرت را نمی‌بینی، او را کشتیم». دخترک معصوم در کنار مادرش همین کلمات را تکرار می‌کرد
 شاهرخ به ‌هم‌زنجیرانش گفته بود اسم دخترم را ”طنین“ گذاشته‌ام «تا طنین فریادهای هزاران هزار عمو و خاله‌یی باشد که در زندانها و شکنجه‌گاهها فریادشان و حتی نامشان را کسی نشنیده است». بعضی ازاعدامها هم خودش طنین خود بود


 «مجاهد شهید یوسف هیبدی در سال 60 دستگیر شد ولی خانواده‌اش تا انتشار این عکس توسط سازمان مجاهدین در سال 67 از سرنوشتش بی‌خبر بودند»




در میدان اصلی شهر گچساران، اقدامات شتابزده پاسداران، تدارک یک اعدام خیابانی را نشان می‌داد.‌ اما بی‌اعتنا به ‌جست‌وخیز میمون‌وار آنها، دختر جوان با صلابت و استواری به ‌حقارت دژخیمان و صحنه‌یی که برای اعدامش چیده بودند، پوزخند می‌زد. معصومه را در ملاء‌عام در شهر زادگاهش، گچساران، حلق‌آویز کردند. آن‌قدر شکنجه ‌شده بود که دیگر روی پا نمی‌توانست راه برود و به‌کمک دستها خودش را روی زمین می‌کشید. صورتش را با اتو سوزانده بودند. بااین‌وجود روحیه سرشارش بر همه رنج و شکنجها پیشی می‌گرفت

«معصومه برازنده» یکی دیگراز 30هزار زندانی قتل‌عام شده در مرداد سال 67 بود. جلادان بدون این‌که خود بفهمند، مدال افتخار را بر گردنش انداخته بودند. روی آن نوشته شده بود: «منافقی که مأموریت بردن دیگران را نزد رجوی داشت». معصومه یکی از قاصدکهای آزادی بود که نیروهای داوطلب را به ‌ارتش آزادیبخش وصل می‌کرد



۱۳۹۵ مرداد ۳, یکشنبه

مجاهد شهید محسن محمدی



مشخصات  مجاهد شهید محسن محمدی
محل تولد: مسجد سلیمان
 تحصيل: دیپلم
سن: 26
محل شهادت: اصفهان
زمان شهادت: 1367

چوبي كه فنا نگردد از خود       ممكن نبود كه عود گردد
هرگه كه وجود تو عدم گشت    حالي عدمت وجود گردد

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

مشخصات  مجاهد شهید عوض حیاتی
محل تولد: بندر ماهشهر
سن: 25
محل شهادت: بندر ماهشهر
زمان شهادت: 1367

درخواست وتقاضا داريم در صورتيكه از اين شهيد  قهرمان  اطلاعات بيشتري از جمله عكس وزندگي نامه و....داريد  براي ما ارسال كنيد پيشاپيش نهايت سپاسگذاري را از شما داريم
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
Telegram.me/shahidanAzadi




مشخصات مجاهد شهید شاهین واصفی
محل تولد: آبادان
سن: 25
محل شهادت: اهواز
زمان شهادت: 1367

درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكس ويا اطلاعاتي داريد براي ما ارسال كنيد باتشكر از شما
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید بهرام کارگرفرد




مشخصات مجاهد شهید بهرام کارگرفرد
محل تولد: آبادان
 تحصيل: دانش آموز
سن: 28
محل شهادت: اهواز
زمان شهادت: 1367

درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكس ويا اطلاعاتي داريد براي ما ارسال كنيد باتشكر از شما
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ مرداد ۲, شنبه

قصه قهرمانی طاهره از زبان درخت




مدال افتخار عنوان روايت‌گونه‌اي است با اقتباس از حماسه مجاهد قهرمان طاهره طلوع. 
طاهره طلوع، يکي از جاودانه فروغهاي آزادي است که در جريان عمليات کبير فروغ جاويدان به‌شهادت رسيد و دژخيمان خميني در حالي که دشنه‌اي را در قلبش فرو کرده بودند، پيکر خونفشانش را از يک درخت در بين راه اسلام‌آباد - کرمانشاه آويختند. 
اين روايت از زبان درختي است که روزها پيکر طاهره قهرمان به آن آويزان شده و در معرض ديد مردمي که از آنجا عبور مي‌کردند قرار گرفته بود: 
سالهاست… 
الهه يادت را 
کوه و سرو و‌ بوته‌هاي علف 
به‌نيايش ايستاده‌اند 

مـدال افتـخار 
الآن تقريباً 28 ‌سال است که اين‌جا روي اين گردنه به‌انتظارت نشسته‌ام. هر وقت کسي از دور پيدا مي‌شود، به جاده خيره مي‌شوم. آخر من منتظر «او» هستم. سارا گفته «او» خواهد آمد. مي‌پرسيد سارا کيست؟ 
سارا يک مدال افتخار بود که يک‌روز به‌گردنم آويخته شد. بگذاريد قصه سارا را برايتان تعريف کنم. بعد شما هم «او» را خواهيد شناخت. 
آن‌روز که دشت غرق آتش و انفجار شد، سارا آمده‌ بود درست همين‌جا، کنار تنه‌ام دراز کشيده‌بود. من هم ابتدا نمي‌شناختمش. غبار باروت سلاحش هنوز روي شاخه‌هايم به يادگار مانده‌ است. آن‌روز‌ يکي از پايين صخره صدايش مي‌زد: 
«خواهر سارا! خواهر سارا! همه بچه‌ها مي‌روند مگر تو نمي‌آيي؟» 

آنجا بود که فهميدم اسمش سارا است. بدون اين‌که دستش را از روي قبضه تيربارش بردارد، سرش را برگرداند و گفت: 
«نه! شماها برويد! من خودم بعداً مي‌آيم» 
ـ آخر کي؟ 
من روي ساقه‌ام خم شدم و به‌گردنه نگاه کردم ديدم يک گروه پاسداران پشت دهانه گردنه ايستاده‌اند. سارا با‌ رگباري روي دهانه گردنه، چندتن از آنها را به‌خاک انداخت. بقيه، عقب نشستند و پشت صخره‌ها پناه گرفتند. 
سارا برگشت و فرياد زد: 
به‌بچه‌ها بگو سارا فرمان داد که برويد! 
حالا ديگر به‌تدريج چيزهايي را مي‌فهميدم. سارا يک فرمانده بود. دشمنانش داشتند مي‌رسيدند و او از اين بالاي صخره، مي‌خواست با آتش سلاحش جلو دشمن را بگيرد. 
به پايين صخره و روي جاده نگاه کردم. پيکرهايي روي جاده و کنار صخره‌هاي مقابل افتاده بود. يک ستون از ماشينها در جاده دور مي‌شدند. سارا به آرامي دستي روي قنداق سلاحش کشيد. خشابش را عوض کرد و از لابه‌لاي شاخه‌هايم به خورشيد نگاه کرد. 
کاش مي‌دانستم در آن لحظات به چه فکر مي‌کند. اگر ‌چه تازه او را شناخته بودم ولي نسبت به او احترامي در درونم حس مي‌کردم. صلابتش برايم عجيب بود. تاب نياوردم و آهسته گفتم: تو را مي‌کشند. 
سارا: باشد! ولي تا مسعود زنده است همه ما زنده‌ايم! 
گفتم مسعود کيست؟ 
آهي کشيد. به اطرافش نگاهي انداخت و گفت: يک روز «او» را خواهي ديد. 
گفتم: کي؟ 
سارا: نمي‌دانم… ولي يقين دارم يک روز «او» به اين دشت و اين گردنه و آن تنگه مي‌آيد. شايد پاي ساقه تو هم بيايد. اگر آمد، سلام مرا به او برسان! با‌ برگهايت غبار چهره‌اش را پاک‌ کن و به باد بگو سيمايش را نوازش کند. سايه‌ات را بر سرش بگستران تا اندکي خستگي از‌ تنش بيرون رود. 
در همين لحظه، ناگهان ابتداي ستون از دهانه گردنه پيدا شد. گفتم: آمدند! 
سارا بلافاصله روي تفنگش پريد و آتش کرد. خودروها به‌صخره‌هاي کنار جاده‌ خوردند و متوقف شدند. از پشت آنها چند نفر هراسان پايين پريدند و به‌پيچ دهانه پناه بردند. 
دوباره سلاح سارا به غرش درآمد. افراد دشمن زمين‌گير شدند. خيلي زياد بودند. لحظه‌يي بعد دوباره گله‌يي از آنها از دهانه بيرون ريختند. دوباره سلاح سارا غريد. گروهي به‌زمين افتادند و گروهي به‌عقب برگشتند. سارا با آتش سلاحش دهانه را به روي آنها بسته بود. 

مدتي بعد يک دسته از آنها از سمت چپ گردنه پايين رفتند. بعد به‌ناگهان صداي رگبارها و نعره‌هاي وحشتناکي از اين‌سوي تپه به‌گوش رسيد. سارا به دو‌ طرف آتش مي‌کرد. گاه به رو‌به‌رو و گاه به‌پشت سرش. در همين لحظات بود که گرمايي را روي ساقه‌ام احساس کردم. خون سارا بود که روي ساقه‌ام پاشيد. نگاه کردم. سارا به‌زمين غلطيده بود و زخم بزرگي روي کتفش باز شده‌ بود. 
دشمن از چهار طرف بالا آمد. سارا ساکت و بي‌جان روي زمين افتاده بود. صداي فرمانده دشمن بلند شد: کشته شده. برويد تير خلاصش را بزنيد. 
چند نفر از افراد دشمن آرام آرام به سوي او آمدند. يکي از آنان گفت: همين يک‌نفر بود؟ اين‌همه ما را پشت گردنه نگه‌داشت تا همه گردانشان رفتند. 
ديگري با حيرت گفت: يک زن است! فکر مي‌کردم حداقل يک دسته اين‌جا سنگر گرفته! 

بعد به او نزديک شد و با نوک چکمه‌اش شانه سارا را بلند کرد. در اين لحظه سلاح سارا باز هم غريد و چهار نفر ديگر به‌روي زمين افتادند. بقيه خود را روي زمين انداختند . 
اين‌بار فرمانده دشمن نارنجکي به‌طرف سارا پرتاب کرد. بعد به تمامي افرادش فرمان حمله داد. همه باهم آتش کردند و پيکر سارا آماج گلوله‌ها شد. بعد يکي از آنها سرنيزه‌يي را در قلبش فرو کرد. 
آنگاه طنابي آوردند و به پاهايش بستند. طناب را به ساقه‌ام انداختند و پيکر سارا را از فراز صخره به‌ پايين پرتاب کردند. 
از آن‌روز بود که سارا هم‌چون مدالي از افتخار از ساقه من روي سينه صخره آويزان شد. 
 روزهاي بعد هرکس که از جاده مي‌گذشت، مقابل صخره‌يي که من بر‌ فراز آن، مدال افتخار را بر سينه صخره نگه ‌داشته بودم، مي‌ايستاد. ابتدا به‌دقت به آنچه روي صخره مي‌ديد، نگاه مي‌کرد. انگار برسينه صخره‌ کتيبه‌يي را مي‌خواند. بعد در حيرت فرو مي‌رفت و به‌نشانه احترام سلامي مي‌کرد و مي‌گذشت. من هم‌چنان منتظرم. اين‌جا روي اين گردنه به‌ انتظار نشسته‌ام. هر وقت کسي از دور پيدايش مي‌شود، به پيچ جاده خيره مي‌شوم. آخر من منتظر او هستم. سارا گفته «او» خواهد آمد. طي اين سالها، جملاتي را آماده‌ کرده‌ام که وقتي او آمد و به‌ سينه صخره، همان‌جا که سارا آويزان شده، نگاه کرد برايش بخوانم. اين جملات را بارها در گوش صخره هم خوانده‌ام: 
من يک کتيبه‌ام 
کتيبه جاويد پايداري يک نسل 
با خنجري به سينه‌ام 
آويز قلب سنگ زمان 
نامم 
کتيبه «سارا» ست. 
با خط خون، 
که خط زمان بود 
بر قلب سنگ زمين، 
حک شدم. 
هنوز، مي‌بينيد؟ 
از واژه‌ واژه من، 
خون مي‌چکد، به‌خاک. 
در من به چشم ببينيد 
عزم شگفت زني را 
که نام او، 
نهايت زنجير است. 
در من به‌چشم بخوانيد 
حجم شگفت شقاوت دوران را 
نامم طلوع بود 
و من بشارت طلوع «کسي» هستم 
که قلب سنگ زمان را 
گرماي نام پر‌محبت او، 
آب مي‌کند.

۱۳۹۵ مرداد ۱, جمعه

۱۳۹۵ تیر ۳۱, پنجشنبه

۳۰هزار گل سرخ عاشق



دوستان و همراهان
در سالگرد قتل عام زندانیان سیاسی در سال 1367 
برای گرامیداشت یاد و خاطره سی هزار گل سرخ که در سال 67 جان خويش را فديه راه آزادي خلق و ميهن نمودند . در پي آن هستيم تا از اينطريق صداي تك تك آنان باشيم .
به همين منظور از همه شما مي خواهيم تا براي رساندن  پيام سی هزار گل سرخ با رساندن هر گونه اطلاعات از شهداي قتل عام 67  ما را ياری كنيد .
هر گونه اطلاعات از قتل عام تابستان 67 از اسامي شهدا تا عكس - خاطره - يادگار -تصاويري از سنگ مزار و يا حتي يك دلنوشته  و هر چيزی كه ياد آن ياران ِ به ظاهر خاموش اما پر جوش را همراه داشته باشد

هر گونه اطلاعات را لطفا به ايميل زير ارسال نمائيد
golesorkhiran535@gmail.com

آدرس وبلاگ:
http://golesorkhiran.blogspot.com/

۱۳۹۵ تیر ۲۹, سه‌شنبه

مجاهد شهید علیرضا توتونچی


مشخصات مجاهد  شهید علیرضا (کاوه) توتونچی
محل تولد: شیراز
 تحصيل: دانش آموز
سن: 18
محل شهادت: شیراز
زمان شهادت: 1360

چوبي كه فنا نگردد از خود       ممكن نبود كه عود گردد
هرگه كه وجود تو عدم گشت    حالي عدمت وجود گردد

درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكس ويا اطلاعات تكميلي ويا خاطره و..... داريد براي ما ارسال كنيد پيشاپيش از شما قدرداني مي كنيم 
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ تیر ۲۷, یکشنبه

آخرین لبخند لیلا


مجاهد شهید ليلا ارفعي 
دانش آموز سال سوم دبيرستان 
تيرباران در ۲۵فروردين سال ۱۳۶۱زندان اوين 

دختری پرشور و فعال بود و در همه جا حاضر و تاثير گذار بود به آرماني که انتخاب کرده بود ايمان داشت و حاضر بود هر بهايي براي آن بپردازد چون ميدانست اين آرمان حق است و آزادي سنگين ترين بها را ميخواهد ...

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ تیر ۲۴, پنجشنبه

مجاهد شهيد اسماعيل افراسياب



مشخصات مجاهد شهيد اسماعيل افراسياب
محل تولد: كرمان
شغل: معلم
سن: ۲۹
محل شهادت: کرمان
زمان شهادت: -


با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید علیرضا (علی) زاهدی


مشخصات  مجاهد شهید علیرضا (علی) زاهدی
محل تولد: شیراز
تحصيل: دیپلم
سن: 21
محل شهادت: فارس
زمان شهادت: 1362


خوشا آنان که در این عرصه خاک ..چو خورشیدی درخشیدند و رفتند ....
خوشا آنان که بذرآدمیت .. در این ویرانه پا شیدنت و رفتند...

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي ايران همراه  شويد https://Telegram.me/shahidanAzadi



۱۳۹۵ تیر ۲۳, چهارشنبه

مجاهد شهيد اسماعيل مهاجری



مشخصات مجاهد شهيد اسماعيل مهاجری
محل تولد: برازجان
تحصيل: دانش آموز
سن: ۲۰
محل شهادت: بوشهر
زمان شهادت: ۱۳۶۵

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید مرضیه فلاحت


مشخصات  مجاهد شهید مرضیه فلاحت
محل تولد: شیراز
 تحصيل: دیپلم
سن: 29
محل شهادت: شیراز
زمان شهادت: 1368

ستارگان زمین آنانی که میسوزند و راه را برای سپیده هموار میکنند 
درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكسي داريد براي ما به اين ايميل ارسال كنيد 
sohaila.derakhshan@gmail.com

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي ايران همراه  شويد https://Telegram.me/shahidanAzadi

مجاهد شهید مرضیه طاهری


مشخصات  مجاهد شهید مرضیه طاهری
محل تولد: شیراز
 تحصيل: دانش آموز
سن: 18
محل شهادت: شیراز
زمان شهادت: 1362

ستارگان زمین آنانی که میسوزند و راه را برای سپیده هموار میکنند 
درصورتيكه از اين شهيد قهرمان عكسي داريد براي ما به اين ايميل ارسال كنيد 
sohaila.derakhshan@gmail.com

با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي ايران همراه  شويد https://Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ تیر ۲۲, سه‌شنبه

مجاهد شهید مصطفی اسماعیلی


 

مشخصات مجاهد  شهید مصطفی اسماعیلی
محل تولد: آبادان
 تحصيل: دیپلم
سن: 33
محل شهادت: کرمانشاه
زمان شهادت: 1367

ستارگان زمین آنانی که میسوزند و راه را برای سپیده هموار میکنند
با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي ايران همراه  شويد https://Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ تیر ۱۴, دوشنبه

پیشتازان راه آزادی ایران




ما با ايجاد وبلاگهای اختصاصی برای شهيدان هر استان، اقدام به جمع آوری زندگينامه و عكس آنان كرده ايم تا دسترسی به اطلاعات شهيدان، براي عموم هموطنان سهل و آسان باشد.
به همين منظور كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي را هم راه اندازی كرديم تا از طريق اين امكان هم بتوانيم دسترسی به اطلاعات شهيدان داشته باشيم.


با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
Telegram.me/shahidanAzadi

۱۳۹۵ تیر ۱۲, شنبه

مجاهد شهید بهمن خادمی


مشخصات  مجاهد شهید بهمن خادمی
محل تولد: اندیمشك
 تحصيل: دیپلم
بهمن قهرمان در سال 1371 زمانی که عظم جزم کرده بود که به ارتش آزادی بخش بپيوندد  درراه رسيدن  دستگير و زنداني وسپس در تاريخي نامعلوم توسط دژخيمان تير باران مي شود از مزار اين شهيد قهرمان نيز اطلاعي دردست نيست وخانواده نيز مزار اين شهيد را نمي داند . روحش شاد و راهش پر رهرو باد درود براين شهيد قهرمان 


با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد
https://Telegram.me/shahidanAzadi


۱۳۹۵ تیر ۱۱, جمعه

واحد تحقیق شهدا گنجینه عظیم و بی‌بدیل




لحظاتی با کسی که شب و روز خود را با شهدای راه آزادی به سر کرده 
کسی که  لحظه به لحظه با یاد و نام و یادگار  شهدا بوده است . با کودکان 11ساله. ۱۲ و 13 ساله که به جوخه تیرباران و اعدام سپرده شدند. با  زنان بارداری که با کودک به دنیا نیامده خود شکنجه و اعدام شدند با زنان و مردان و جوانانی که تنها به عشق آزادی جان خود را فدا کردند تا ایران سبز و سپید و سرخ بماند 
او کسی است که از دهه 60 تاکنون در حال جمع آوری و گردآوری اسامی و مشخصات و یادگاریهای شهیدان راه آزادی ایران میباشد .  شهیدانی که در برابر جلاد ”  نه ” به تسلیم و ذلت گفتند و سرود آزادی سردادند.
همچنین شما عکسهایی از موزه شهیدان مقاومت صدساله مردم ایران برای آزادی را مشاهده میکنید که حاصل تلاشهای وقفه ناپذیر واحد تحقیق شهدا با کمکهای بی دریغ هموطنان از داخل ایران است. 


گندمی را زیر خاک انداختند
پس ز خاکش خوشه‌ها بر ساختند
بار دیگر کوفتندش ز آسیا
قیمتش افزود و نان شد جان‌فزا
باز نان را زیر دندان کوفتند
گشت عقل و جان و فهم هوشمند
باز آن جان چونک محو عشق گشت
یعجب الزراع آمد بعد کشت
«مولوی»


پیش درآمد:
در سال2005 بعد از این‌که برخی دولتهای مماشاتگر «غربی» همرزمان شهید تئودور راکیس را در ردیف نازیها قرار دادند، او بر این ستم شورید و با خشم نوشت: «امروز متأسفانه وادار شده​‎ام که بیشتر به نام مردگان حرف بزنم تا زندگان» و بر سر آنان که حقانیت و مشروعیت نبرد آزادیخواهان را مسخ می‌کنند فریاد برآورد: «شرمتان باد». 
ترفندي  که با همرزمان آن مرد بزرگ به‌کار گرفته شده است برای ما نیز چندان بیگانه نیست. با شهیدان ما، و ادامه دهندگان رسم و طریقت آنان، همان رفته که بر تمامی شهیدان راه آزادی روا شده است. و این نامردمی شیوه همه دیکتاتورها، و اراذل قلمی و تبلیغی شان، و وادادگان و خائنان است. آنان شهیدان را نه رزمندگان سرفراز آزادی که فریب خوردگان دستگاهی از پی قدرت می‌دانند. در نتیجه حداکثر خونخواهی‌شان را باید از کسانی کرد که راه را هنوز هم ادامه می‌دهند. یعنی که با یک چشم‌بندی فریبکارانه ابتدا سهمی متساوی به هر یک از «طرفین خشونت» می‌دهند و در قدم بعد عملاً «جای قربانی و جلاد» را عوض می‌کنند. در این دستگاه فاسد با شارلاتانیسمی صریح، خمینی و آخوندهای من التبع نیستند که کشته‌اند و فرمان قتل و کشتار داده‌اند، بلکه «مسعود رجوی» هم به همان اندازه مقصر است زیرا که با «ارزیابی غلط از تعادل قوا» فرمان مقاومت داده است. و چه ستم سترگ و تلخی است که بر شهیدان و ما روا می‌شود. 
از این‌رو ما نیز بر این ستم می‌شوریم و همزبان با خالق آهنگهای پرشور زوربا فریاد می‌زنیم: «شرمتان باد». ما نیز هم‌چون رومن رولان که از کسانی که وقتی نامه تیرباران شده‌ای را می‌خوانند چشمان‌شان از اشک لبریز نمی‌شود «بیزاریم» . ما سرفراز به گفته کسی هستیم که به حق «سرور شهیدان» نام گرفته و با یقینی روشن‌تر از همه خورشیدها گفته است: «هر زنده‌ای راه مرا خواهد رفت» یعنی که وادادگان و خائنان را نه زندگان، که مردگانی لعنت شده بیش نمی‌دانیم. یاوه‌های خائنان مطرود و منفور را با هر مارک و اسمی که باشد به هیچ می‌گیریم و به یاد می‌آوریم که داستایوسکی در این مسیر به ما در مقابله با همه «مسئولان دفتر مبارزه با نفاق» و طراحان ریز و درشت «نابودی مجاهدین» رهنمودی عمیق داده است. ما رهنمود او را در مقابله با «گاو و گوساله های» نشخوار کن یاوه‌ها به‌خاطر می‌آوریم که نوشت: «اگر به عزم رسیدن به مقصد راه افتاده‌ای، اگر در ضمن راه بایستی و به هرسگی که به تو پارس کند سنگی بیندازی هرگز به مقصد نمی‌رسی»  
از این‌رو تأسفی از بابت سخن گفتن «به نام شهیدان» مان نداریم. زیرا در ادامه راهی هستیم که آنها سرفرازانه، و به دور از ذلت تسلیم، پیموده‌اند. و ما عهد بسته‌ایم ادامه مسیر را تا تحقق آرمان آنان با شوقی عاصیانه بپیمائیم. از این‌رو «واحد تحقیق شهیدان» مجموعه‌ای است زنده و پویا که از زبان سرخ شهیدان سخن می‌گوید و حقانیت و مشروعیت آنان را عرضه می‌کند. 
اما فراز و نشیبهای سالهای بعد از جنگ 2003 بسیار بوده است... قرار بر این بود که «واحد تحقیق شهیدان» از یادمانهایی حفاظت کند که به گفته رومن رولان از زمره داراییهایی هستند که حتی دشمن پیروز هم نمی‌تواند از انقلابیون برباید. و قرار بود که واحد تحقیق اسناد و مدارک مربوط به شهیدان را گردآورد، و حافظ یادگار آنان باشد. و قرار بود یاد کسانی را زنده بدارد که راه را تا به آخر رفته‌اند و ادامه‌اش را به ما سپرده‌اند... اما قضا را که سیب سرخ سرنوشت در هوای زمانه چنان چرخهایی زد که خود واحد نیز تبدیل به یک «شهید» شد. آن چه بر این مجموعه، که به راستی یک گنجینه عظیم است، در سالهای بعد از جنگ2003، رفته است باور ناکردنی است. هم‌چون ستمی که بر خود شهیدان رفته است. داستانهایی که باید شنید و نوشت و عبرت دانست شان. 
و کسی راوی دردمند این داستانها است که خود برای «زنده» نگه‌داشتن هر سند به اندازه خونخواهی یک شهید زحمت کشیده است. کسی که سالها حافظ و نگهبان هزاران سند و مدرک و یادگار شهیدان بوده است. خواهر مجاهدم فرشته اخلاقی کسی است که مسئولیتش در سالهای قبل از جنگ همین بود، و بعد از آن نیز با دلسوزی و دقت و به تعبیر خودش «امانت» بی‌مانندی این کار پر مشقت را به عهده داشت. هرسند و یادگار را، باز هم به گفته خودش، هم‌چون یکی از فرزندانش عزیز و گرامی می‌داشت و حفاظت از آن را یک نبرد با رژیم پلید آخوندی می‌دانست. 
در آلبانی پای صحبت او می‌نشینم تا او برایم از آن چه بر «واحد تحقیق شهیدان» رفته است بگوید. بارها و بارها در نوشته‌ها و گفته‌هایم، خود را «سرباز کوچک واحد تحقیق» معرفی کرده‌ام. و اکنون خوشحالم که در برابر کسی نشسته‌ام که بار سنگین مسئولیتی بزرگ را بردوش داشته و با سرفرازی آن را دنبال کرده است. 
كاظم مصطفوی 

حمید: خواهر فرشته می‌دانم و می‌دانیم که شما، مثل سایر مجاهدان مستقر در اشرف و لیبرتی، بار سنگینی را روی دوش خود داشتید. کم و بیش در جریان نقل و انتقالهای اجباری تک به تک شما بوده‌ایم. هر چند هر کدام آنها را می‌توان بازخوانی کرد، اما در رابطه با خود شما فکر می‌کنم شما سنگینی بار دیگری را هم روی دوش داشتید. آن هم بار سنگین حفاظت و نگهداری اسناد و مدارک مربوط به «واحد تحقیق» شهدا و موزه مقاومت. ما بسیار کم می‌دانیم که شما با آن همه اسناد و مدارک چه کرده‌اید؟ آیا ممکن است مقداری در این باره برایمان بگویید؟  
فرشته اخلاقی : بله، همان‌طور که خودتان گفتید تا آنجا که «ممکن است» . درست است. با شروع جنگ آمریکا و عراق ما وارد مرحله جدیدی از زندگی مبارزاتی خود شدیم. هر چند این جنگ به ما مربوط نبود و ما مطلقاً از آن استقبال نمی‌کردیم ولی در هرصورت خیلی چیزها دست ما نیست. از جمله همین جنگ. لذا ما باید با دینامیسمی که از خودمان نشان می‌دادیم در همه زمینه‌ها خود را با شرایط جدید منطبق می‌کردیم. یکی از زمینه‌ها هم مربوط به واحد تحقیق شهیدان و موزه مقاومت بود. ما دیگر نمی‌توانستیم مثل گذشته محل ثابتی برای خود می‌داشتیم. لاجرم باید آماده می‌بودیم تا هر لحظه با الزامی جدید تغییر مکان می‌دادیم. این الزام کار ما برای انطباق با شرایط جدید بود. 
به هرحال در آستانه وقوع جنگ ما در یکی از مراکز سازمان مستقر بودیم. یکی دو روز مانده به عید سال 82، و شروع جنگ، گفته شد که باید «واحد تحقیق» را از آنجا که هستیم تخلیه و به مرکز دیگری منتقل کنیم. من بنا بر تجربه سالیان قبل اصلاً خاطره خوشی از این انتقالها نداشتم. می دانستم که در هر انتقال ما چیزی از اموال و اسناد شهیدان را از دست می‌دهیم. اما این بار شرایط فرق می‌کرد. شرایط جنگی بود و بوی خوبی از اوضاع به مشام نمی‌رسید. لذا بدون درنگ در مرکز جدید محلی را خالی کردیم و با کمک بچه‌ها تمام جنسهای «واحد تحقیق» و موزه شهیدان را به آنجا بردیم. من گفتم هنوز اوضاع نا به‌سامان است لذا ترجیح دادم آنها را فقط در حد حفظ و حراست مرتب بچینیم. دیگر به الفبایی چیدن و اندیکس کردن و این چیزها نپرداختیم. 
به‌زودی سلسله انتقالها و از این مکان به مکان دیگر رفتن هم‌چنان ادامه پیدا کرد. به‌طوری که در سال 82 و اواسط سال 83، یعنی درعرض کمتر از 2سال، به‌خاطر شرایطی که پیش می‌آمد، کل «واحد تحقیق» و جنسهای موزه در خود اشرف 8 بار جابه‌جا شد. بعد از چندین ماه که در آن مرکز بودیم، قرار شد به مرکز دیگری برویم. در خود همان مرکز سه بار ناچار به جابه‌جایی شدیم. بعد از چند ماه گفته شد به محلی نزدیک دندانپزشکی در قلعه 500، برویم. بعد باز به محلی روبه روی دانشکده فروغ و... . در خلال این انتقالها راه‌اندازی خود موزه را هم، در راستای پروژه لیست شهدا به زبان انگلیسی داشتیم. 
مدتی بعد باید موزه را به ساختمان جدیدی در گوشه سمت راست سالن اجتماعات منتقل می‌کردیم. چون تعدادی مهمان خارجی داشتیم که می‌خواستند از موزه بازدید کنند. ساعت 7بعدازظهر این کار به ما ابلاغ شد و گفته شد که قرار است ظهر روز بعد از موزه بازدید شود. فرصت فی الواقع کم بود و اگر همت و برایی مسئولان بالای ما نبود مطلقاً قادر به انجام این پروژه نبودیم. ولی با کمک بی‌دریغ خواهران و برادران این انتقال هم انجام شد. 
به هرحال، طی این چند سال، چندین بار گسترش خود موزه را، چه در اشرف و چه در لیبرتی، هم داشتیم. پروژه‌هایی که هر کدامش حداقل یک ماه وقت می‌گرفت. زیرا که کلی جنس تحویل می‌دادیم و تحویل می‌گرفتیم. و بعد از هر پروژه باز هم باید روی اجناس اتیکت می‌زدیم و لیستها را به روز می‌کردیم. 

حمید: من همیشه، در آن سالها، وقتی به «واحد تحقیق» می آمدم، یا به موزه مقاومت سر می‌زدم، گذشته از ارزش کیفی اسناد و مدارکی که گرد آمده بود از کمیت آنها هم به واقع متحیر می‌شدم. فکر می‌کنم این حیرت منحصر به من تنها نبود. هرکس آن همه سند و مدرک را می‌دیدید وضعیتی مشابه من می‌داشت. ولی کسانی که از نزدیک این حجم از اسناد و مدارک را ندیده‌اند نمی‌توانند تصوری واقعی از آنها داشته باشند. آیا ممکن است توضیحی در این مورد بدهید؟  
فرشته اخلاقی: انبار موزه شامل چهار اتاق و یک هال بود. تمام انبار ما پر از جنس و یادگاریهای شهدا بود. این یادگاریها را خانواده‌ها و یا دوستانشان، با هزار زحمت و خطر، و گاه حتی بهای دادن جان، به سازمان رسانده بودند. اجناس شهیدان بالغ بر هزاران قطعه جنس و جواهر، 43 کمد دو در بود. به اضافه 8 ویترین شیشه‌ای با همان ابعاد. این مجموعه در 2 اتاق بزرگ و در تعداد زیادی کارتنهای بزرگ کیپ در کیپ و روی هم تا سقف چیده شده بود. در «واحد تحقیق» هم 43 عدد فایل چهار کشویی داشتیم که اسناد و پرونده‌های مربوط به شهدا داخل آنها بود. این فایلها در 2 اتاق بزرگ جا داشتند. همین‌طور در 2 اتاق بزرگ، که بزرگی هرکدامشان به اندازه سالنی بود، 37 یا 38 کمد دو در چهار و پنج طبقه داشتیم. داخل آنها مجموعه آلبومهای عکسهای پرسنلی، یادگاری، عکسهای جمعی در سازمان و مناسبتها، عملیات نظامی، و آلبومهای خانوادگی و... بود، که همه درکلاسورهای یکدست مرتب و اندیکس شده بودند.
کلاسورها و آلبومهای شامل خاطرات شهدا، خاطرات زندانیان سیاسی، مصاحبه‌ها و خاطرات زندانیان از بند رسته بودند. این اسناد چند سال بعد زمینه‌ساز کتابهایی شدند که چاپ شدند و بسیار هم مورد استقبال قرار گرفتند. 
همین طور مجموعه کتابهای دستنویس خاطرات زندان، حماسه‌های مجاهد خلق، حماسه‌های جنگل، حماسه‌های کردستان، خاطراتی از مجاهدین در خانه‌های تیمی زمان فاز نظامی در تهران و شهرستانها و... و... و... را داشتیم که بسیار ارزشمند بودند. خواهران و برادرانمان آنها را در دهه 1360 وقتی از کشور خارج می‌شدند، قبل از اعزامشان به اروپا یا منطقه، می‌نوشتند. برخی از نویسندگان همین خاطرات در سالهای بعد خود به‌شهادت رسیدند و به همین دلیل این کتابها به راستی غیرقابل بازنویسی هستند. تعداد این کتابها چیزی حدود 150جلد کتاب شده بود که از هر جلدش سه نسخه داشتیم. 

حمید: حتماً هر نقل و انتقالی هم برای شما مقدار زیادی کار تولید می‌کرد
 فرشته اخلاقی : بله، علاوه بر میزان زیادی که باید انرژی می‌گذاشتیم، هر نقل و انتقال برای ما مستلزم هزینه بسیار سنگینی هم بود. 
مثلاً درست به یاد دارم که چندماه قبل از جنگ، برای نو کردن پرونده‌های شهدا و بسته بندیهای اجناس شهدا چند میلیون دینار فقط پاکت مرغوب خریده بودیم. و همه پرونده‌ها را نو کرده بودیم. همه اتیکتها نو و به روز شده و خطاطی شده بودند! فکر می‌کردم باقیات و صالحاتی خوبی خواهد ماند. 
در هر جابه‌جایی خیلی تلاش داشتیم که ماکزیمم صندوق و کارتن و.. گیر بیاوریم که جابه‌جایی درست صورت بگیرد و حتی الامکان جنسها ترتیب شان به هم نخورد. ولی واقعیت این است که موفق نمی‌شدیم و ناگزیر مقادیری را در ملافه و پارچه و... می پیچیدیم. اما باز هم ترتیبشان به هم می‌خورد و بدون اغراق تا چیدن و لیست برداری و تایپ و چاپ مجدد حداقل یک ماه از وقتمان را می‌برد. 
به هرحال در واقع اسناد موجود در «واحد تحقیق» و موزه شهدا گنجینه عظیم و بی‌همتایی بود که فی الواقع فکر نمی‌کنم در هیچ‌کجای دنیا مانندش وجود می‌داشت. البته هم من، و هم شما، و هم همه می‌دانند که گرد آوردن چنین گنجینه‌ای حاصل توجه و همت خود ”برادر مسعود ”، از همان روزهای اولیه مقاومت، بود. حتماً سخنرانی برادر مسعود را در سالهای قبل از 1360 در خانه شهید ناصر صادق، در بزرگداشت شهیدان 30 فروردین، به یاد دارید. یادتان باشد در همان سخنرانی برادر مسعود گفت در تماس با مقامات حکومتی درخواست کرده‌اند تا پرونده‌ها، به‌خصوص دفاعیات شهید بنیانگذار محمد حنیف‌نژاد، را باز پس بگیرند. ولی خمینی و اذنابش هیچ‌گاه به این خواسته مشروع مجاهدین تن ندادند. زیرا که خوب می‌دانستند هر کدام این اسناد چقدر ارزش تاریخی و مبارزاتی دارد. هرسند، نفی مشروعیت تاریخی این رژیم ضدبشری و متقابلاً گویاترین گواه مشروعیت و مظلومیت مقاومت مجاهدین است. 
در همین جا لازم می‌دانم از زحمات اولین مسئول «واحد تحقیق شهیدان» و موزه مقاومت، خواهر مجاهدم سهیلا صادق، یاد کنم. برای ما که هر یک به شکلی دست‌اندرکار این قضیه بوده‌ایم نقش این خواهر مسئول والامقام همیشه برجسته و آموزنده بوده است. بعد از خواهر سهیلا بود که من این افتخار را پیدا کردم تا مسئولیت نگهداری و رسیدگی به اسناد و مدارک شهیدان را به عهده بگیرم. افتخاری که همیشه احساس کرده‌ام تا دنیا دنیا است مرهون این منت بوده و خواهم بود. 

حمید: بعد از اشغال عراق و آمدن آمریکایی‌ها مشکلی برای شما به وجود نیامد؟  
فرشته اخلاقی : اجازه بدهید خاطره‌ای را برایتان نقل کنم که به راستی برایم تلخ بود و هرگز فراموشش نخواهم کرد. این را هم اضافه کنم که هرسند یا مدرک یا یادگاری از شهیدان برای من عزیزترین چیزها است. به قدری که حتی خوف از دست دادن یکی از آنها برایم یک کابوس است. به هرحال بعد از جریان تراژیک خلع‌سلاح مجاهدین از سوی آمریکایی‌ها قرار شد ما اگر درموزه اگر چیزی داریم که باعث سوءتفاهم می‌شود را بدهیم. یکی از این یادگاریها که برایم بسیار عزیز بود تک تیر قناسه مجاهد شهیدی بود که در سالهای قبل او همراه خودش به ارتش آزادیبخش آورده و به موزه ما تقدیم کرده بود این قناسه، که مطلقاً کارآیی نظامی نداشت، یادگار آن شهید برای ما بود. به همین دلیل من دلبستگی ویژه‌ای به آن داشتم و هر هفته به آن رسیدگی خاصی می‌کردم. تا این‌که در فروردین1382 قرار شد سلاح هایمان را تحویل دهیم. 
نیمه شبی بود که به من ابلاغ شد باید همین سلاح را تحویل بدهم. راستش را بخواهید به‌شدت منقلب و به هم ریخته بودم. به‌طوری که همه‌اش به دنیای کثیف و پلیدی فکر می‌کردم که باید عزیزانمان را بدهیم و حتی یادگاری از آنها را نتوانیم برای خود نگهداریم. بعدها که برادر مسعود در مورد خلع‌سلاح کل ارتش آزادیبخش گفت در تضاد بین سلاح و صاحب سلاح باید انتخاب می‌کرد و او صاحب سلاح را برگزیده من خیلی بهتر قضیه را درک کردم. 

حمید: آیا هیچ وقت آمریکاییها در زمانی که حفاظت اشرف را برعهده داشتند آنها برای بازدید از موزه به شما مراجعه کردند؟  
فرشته اخلاقی : یک بار در ابتدا یکی دو روز از دیدار و ملاقات اولیه خواهر مژگان پارسایی با ژنرال اودیرنو نگذشته بود که بعدازظهری در نشستی که داشتیم یک یادداشت بمن دادند. یادداشت حاکی از این بود که به بیرون بروم. بیرون در خواهری منتظرم بود. او گفت باید به موزه برویم چون آمریکاییها می‌خواهند آنجا را بازدید کنند. ما رفتیم کلید را برداشتیم و خودمان را رساندیم که دیدم آنها به آنجا آمده‌اند و گفتند ما می‌خواستیم موزه را ببینیم سؤال کردند که من گفتم تمام جنسهای این محل یادگار شهدایمان است. آنها را راهنمایی کردم و وسایل و یادگاریهایی از شهدا را نشانشان دادم. آنها که فکر نمی‌کردند داخل این سوله این وسایل باشد به‌شدت تحت تأثیر قرار گرفته بودند و حرفی جز تشکر و عذرخواهی نداشتند. 

حمید: گذشته از این مشکلاتی که داشتید، در محتوا هم حتماً با مشکلات زیادی مواجه بودید  
فرشته اخلاقی : بله، مشکلات ما در محتوای کار عمدتاً ناشی از این بود که ما اصل را بر دقت و صداقت گرفته بودیم. تمام سفارشها از خود خواهر مریم تا کلیه مسئولان ما این بود که سعی کنیم در کار خود امین باشیم. اگر چیزی را نمی‌دانیم حتماً قید کنیم: «نمی‌دانیم». تمام کوشش ما این بود و هست تا منبعی موثق و قابل اتکا برای سازمان و مردم‌مان باشیم. ما می‌دانستیم که کارمان در ارتباط با حساس‌ترین ارگانهای سازمان قرار می‌گیرد و مهمتر از همه لغزش ما ضربه به اعتماد مردم خواهد بود. درست به همین دلیل سعی می‌کردیم که با وسواسی بیش از حد معمول کار کنیم. طبعاً این میزان دقت مقداری کار را سخت می‌کرد. به‌خصوص این‌که ما اطلاعات خود را در شرایط حاکمیت آخوندها به دست می‌آوریم. لذا هر عکس، سند، وصیتنامه، و هر گونه اطلاعات مربوط به یک شهید برای ما به‌معنای یک مبارزه جدی با رژیم است. من همیشه احساس کرده‌ام وقتی که نامی یا سندی از شهیدی را پیدا می‌کنم در یک جنگ رودررو با رژیم پیروز شده‌ام. به هرحال ما در سخت‌ترین شرایط هم دست از پروژه‌های خودمان برنداشتیم. مثلاً من از یک‌سال و هشت ماه قبل از جنگ پیشنهاد کار و بررسی مجدد روی پرونده شهدا را کرده بودم. طرحم این بود که تا جایی که امکان دارد نکات تکمیلی و تصحیحاتی رسیده را وارد کنیم. می دانستم که طی سالیان برخی از این موارد را فرصت وارد کردن نداشته‌ایم. و برخی موارد نیز، به علت مشابهت‌های اسمی و یا ناوارد بودن نفرات کمکی اشتباها در پرونده‌های دیگر گذاشته شده‌اند. این کار، کار آینده خود من را، برای اجرای پروژه‌های بعدی، هم آسوده‌تر می‌کرد. 
ضرورت انجام این پروژه بعد از کار روی پرونده شهیدی به نام «حسین خادمی» به نظر ما رسیده بود. این شهید 60ـ50 صفحه سند و مدرک داشت. حین خواندن و بررسی آنها متوجه شدم که اطلاعات موجود در برگه‌ها با یکدیگر خوانایی ندارند. مثلاً یکجا نوشته بود که او دانش آموزی متولد بندر ماهشهر است که در اهواز به‌شهادت رسیده. در یک برگه آمده بود که وی متولد گلپایگان، 47ساله و لیسانس بوده که در سال61 در تهران اعدام شده است. حسین خادمی متولد اهواز، 27ساله و دانشجوی مهندسی بود. در نوشته دیگری آمده بود حسین خادمی متولد شهر گلپایگان بوده، اما سنش 26ساله، و دانشجوی پزشکی بوده. حسین خادمی دیگر متولد اراک که همان سال60 هم در اراک اعدام شده بود. جالب‌تر این‌که دو شهید داشتیم به نام حسین خادمی که در سال 67 از شهدای قتل‌عام بودند. اما یکی متولد اصفهان بود و در کرمان شهید شده بود، و دیگری اردبیلی بود و در کرمانشاه به‌شهادت رسیده بود و... بعد از مقابله و تدقیق یک به یک برگه‌ها و اطلاعاتشان، معلوم شد که نه تنها یک شهید، بلکه 8 شهید هستند که به‌خاطر تشابه اسم و فامیلی همه در یک پرونده جاگذاری شده‌اند!  
خلاصه بعد از برخورد تصادفی و کار روی این پرونده، به ضرورت کار کردن مجدد روی کل پرونده‌ها اعم از شهدای فاز نظامی گرفته تا شهدای آفتاب، چلچراغ و فروغ جاویدان و شهدای ترور و تهاجمات تروریستی رژیم و شهدای سوانح و در حین مأموریت و... و... رسیدیم. 
این پروژه شامل چک و بازنگری و بررسی و تدقیق و لیست برداری از اسامی و مشخصات تک‌تک شهدا می‌شد و کار اصلی ما طی یک‌سال و هشت ماه بود. بدون اغراق روزی 14 تا 16ساعت به آن کار مشغول بودیم. و فقط تایپ چهار حرف آخر لیست باقی مانده بود که خورد به جنگ و شروع سال 82. 

حمید: در سالهای پس از جنگ انتشار لیست بیست هزار نفره شهیدان به زبان انگلیسی خیلی مهم بود چگونه این پروژه را پیش بردید؟  
فرشته اخلاقی : اتفاقاً همین پروژه هم درگیر و دار همین جابه‌جایی‌ها که اشاره کردم انجام شد. روزانه حدود 25 نفر برای این پروژه به «واحد تحقیق» می آمدند. بالاترین مسئولان سازمان دست‌اندرکاران واقعی این پروژه بودند. کار من هم فقط دادن پرونده و اسناد و مدارک به نفرات و گرفتن از آنها بود. خواهران به‌طور ثابت ساعت شش صبح می‌آمدند و کار را شروع می‌کردیم تا 12شب ادامه می‌دادیم. البته آنها که می‌رفتند مقادیری جمع‌وجور کار طول می‌کشید. در نتیجه کمتر شبی بود که زودتر از ساعت 1 و 2 نیمه‌شب استراحت کنیم. 
در شروع کار برای ترجمه، از فارسی به انگلیسی، حدود بیست نفر به این کار اختصاص داده شد. زیرا که عجله داشتیم و می‌خواستیم کار زودتر تمام شود. یک دور اسامی و مشخصات شهیدان تقریباً تا آخرهایش ترجمه شد. منتهی بعد معلوم شد که در نویسش انگلیسی اسامی تفاوتهایی هست و اسامی و... به‌صورت متفاوتی تایپ شده‌اند که با هم نمی‌خوانند. قرار شد برای یکدست شدن کار، ترجمه اسامی و مشخصات از نو انجام شود. 
درست در بحبوحه این پروژه بودیم، که بچه‌های مستقر در اروپا از ما درخواست تعدادی از اجناس شهیدان را کردند تا برایشان ارسال کنیم. از آنجا که کسی اشراف لازم به اجناس و مدارک را نداشت متأسفانه بعد از هر جابه‌جایی مقداری به هم ریختگی به وجود می‌آمد. از طرفی هم مطلقاً نمی شد از کار پروژه کتاب شهدا زد. ناگزیر شبها دیر وقت، بعد از رفتن خواهرانمان در ساعت 12شب، تا دو ساعتی اجناسی را که مناسب‌تر و انگیزاننده‌تر بود، را از روی لیستها، مشخص می‌کردم و شبرنگ می‌کشیدم. بقیه کار را به خواهران دیگرم می‌سپردم که البته آنها هم بسیار دقیق و منظم کار کردند. با دقت بسته بندی کرده و اتیکت زدند و من قبل از تحویل آنها به پرسنلی چکی کردم و خوشبختانه هیچ ضایعه‌ای به وجود نیامده بود. 
خود پروژه کتاب انگلیسی دقیقاً به‌خاطرم نیست که چقدر طول کشید؟ شاید تابستان 84 بود که ته‌اش بسته شد. فقط یادم هست چهل روز آخرش که باید تدقیق نهایی انجام می‌شد، لیستهای دستنویس و کامپیوتر را چک، مقابله و تدقیق می‌کردیم.
نهایتا در یکی از شبهای زمستان 84 بود که یکی از مسئولان مرا برای شام دعوت کرد. وقتی رفتم دیدم تعداد دیگری از خواهران و برادران مسئول هم هستند. تعدادی از خواهرانی که در پروژه کتاب با ما کار کرده بودند حضور داشتند. من در ابتدا جا خوردم که چه خبر است؟ به شمعها و گلها و قرآنی که روی میز چیده شده بود نگاه می‌کردم و از خود می‌پرسیدم به چه مناسبتی ما را دعوت کرده‌اند؟ ناگهان چشمم به دو کتابی افتاد که جلدی قرمز داشتند. وقتی آنها را دیدم فهمیدم همان لیست بیست هزار نفره است. از شادی نمی‌توانستم در پوست خود بگنجم. بالاخره بعد از یک دوره سخت و نبرد لحظه به لحظه ما موفق شده بودیم بخشی از شهیدانمان را به ثبت برسانیم. و چه موفقیتی با ارزش‌تر از این؟ وقتی این شادی به اوج خودش رسید که از طرف خواهر مریم به ما، پنج نفر از دست‌اندرکاران پروژه، مدالی دادند که رویش حک شده بود: «مسئولیت‌پذیری تمام‌عیار سال84». من به واقع شرمنده شده بودم. هم شرمنده بودم و هم خوشحال. زیرا که سهمی در این پروژه داشتم که دست خواهر مریم را در افشای جنایات رژیم پر کرده است. هنوز هم، به‌رغم گذشت سالها از آن پروژه، هربار که می‌بینم خواهر مریم جایی از آن کتاب به‌عنوان یک سلاح استفاده می‌کند احساس خیلی خوبی دارم. این خوشحالی زمانی به نهایت خودش رسید که دو جلد از همان کتاب را برایمان هدیه آوردند. 

حمید: این طور که از حرفهای شما استنباط می‌کنم به‌رغم همه محدودیتها و مشکلاتی که داشته‌اید کار خودتان را تعطیل نکرده و پروژه‌های درازمدت «واحد تحقیق» را هم پیگیری کرده‌اید. 
فرشته اخلاقی : بله، تا آخرین لحظات ترک لیبرتی هنوز هم کارها و پروژه‌های زیاد و نکرده‌های فراوانی بود که انجام می‌دادیم. 
در اشرف، یک پروژه هم کتاب شهدای زیر 18سال بود که بعد از کتاب انگلیسی خیلی انگیزه پیدا کرده بودم انجامش دهم. این پیشنهاد را به خواهر مسئولم گفتم و او خیلی استقبال کرد. انجام این پروژه ماهها وقت گرفت. و بعد از پایان کار ما قرار شد آن را به دو تن از برادران تحویل بدهم. ابتدا دستنویس کتاب و بعد هم کل تایپ شده‌اش را به آنها دادم. نزدیک به 500 اسم و مشخصات و 170 ـ180 قطعه عکس شهیدانی بود که فقط در سال 1361ـ 1360هنگام تیرباران کمتر از 18سال سن داشتند. شاید لازم به یادآوری نباشد که این تعداد را ما اسم و مشخصات داشتیم. و شامل همه شهیدانی که رژیم اعدام کرده، و یا در درگیریها همراه با پدر و مادرهایشان شهید شده بودند نمی‌شد. 
تهیه این کتاب یکی از سنگین‌ترین کارهایی بود که من انجام داده بودم. دلیلش هم روشن بود. هر یک از این شهیدان مانند فرزندان خودم بودند و من هربار با خواندن گزارشی از آنها خودم را جای مادرشان می‌گذاشتم و اشکهایم جاری می‌شد. خیلی وقتها نمی‌توانستم تصور و باور کنم که رژیم تا این حد سفاک و ددمنش باشد که از بچه یازده، دوازده ساله هم نگذرد و آنها را در برابر جوخه تیرباران بگذارد. به‌طور مثال یاد مجاهد نوجوان شهید مهدی عبداالوهاب، 17ساله، می‌افتم که او را به‌خاطر برادر و همسر برادرش، که از مجاهدین بودند، در راه مدرسه ربوده بودند. از او آدرس آنها را می‌خواستند. او از اول گفته بود می‌دانم، ولی نمی‌گویم. به‌شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته بود اما باز هم چیزی نگفته بود. حتی بارها برایش اعدام مصنوعی برقرار کرده بودند. ولی فایده‌ای نکرده و او باز هم سر حرفش ایستاده بود. تا این‌که بالاخره از دستش به تنگ آمده و تیربارانش کرده بودند. آن چه که در بررسی این شهدای زیر 18سال برای خودم تکاندهنده بود این بود که رژیم فقط یک دختر سیزده ساله به نام «فاطمه مصباح» را اعدام نکرده است. بلکه ابعاد فاجعه بسا بیشتر است. متأسفانه هنوز اسناد مربوطه را در دست ندارم ولی بر اساس اطلاعاتی، که محدود هم بوده، و به دست ما رسیده 8نفر 13ساله، چند نفر 12ساله و حتی چند نفر کودک 11ساله را آخوندها اعدام کرده‌اند. 

حمید: وقتی قرار شد از اشرف به لیبرتی بیایید حتماً مشکلات مضاعفی داشتید که یکی از آنها نحوه نقل و انتقال آن همه سند و مدرک بود. با این معضل چه کردید؟  
فرشته اخلاقی : در انتقال به لیبرتی به‌دلیل محدودیتها و مشکلاتی که نیروهای مالکی ایجاد می‌کردند، قرار شد تا جایی که می‌توانیم جنسها را سبک کنیم. یعنی از هر شهید دو سه جنس ماندنی‌اش، مثل ساعت و عینک و... ، را نگهداریم و بقیه‌اش را تصفیه کنیم. کاری که فی الواقع برای خودم خیلی خیلی سخت بود. اما در آن شرایط نفس‌گیر نمی‌شد با تمایلات و احساسات، هر چند مقدس، روبه‌رو شد. شرایط آن روزها را خودتان خوب می‌دانید. وحوش مالکی به راستی هیچ حد و مرزی در سفاکی و رذالت را رعایت نمی‌کردند. بنابراین همین قدر هم که تصمیم گرفتیم کلی ریسک برایمان داشت. به هر حال مجاز بودیم از هر شهید در حد یک پاکت A4 نگه بداریم و از بقیه‌اش بگذریم! به این ضابطه وفادار بودیم مگر این‌که از شهیدی فقط یک یادگاری می‌داشتیم که هر چه بود آن را حتماً نگه می‌داشتیم. همچنین اگر شهیدی، خواهر، برادر، پدر، مادر، و کلاً اقوام نزدیک و یا دوست نزدیکی داشت مجموعه جنسهای اضافی و عکسها و وصیتنامه و دستنوشته‌هایشان را برای آنها می‌فرستادیم. در غیراین صورت ناچار بودیم آنها را از بین ببریم تا دست مزدوران جانی نیفتند. 

حمید: با وجود این آیا موفق شدید که همان یک پاکت را هم به لیبرتی برسانید؟  
فرشته اخلاقی : اجازه بدهید اول از نحوه انتقالشان از اشرف به لیبرتی برایتان بگویم. یادم هست سر ناهار بودیم که برایم یک پیام صریح و روشن آمد: اگر جنسها و اسناد «واحد تحقیق» تا ساعت یک ونیم تحویل داده شود، به لیبرتی برده می‌شود. وگرنه از خیرش بگذرید! حالا ساعت چند بود؟ درست دوازده ونیم! یعنی فقط یکساعت برای جمع‌آوری آن همه جنس مهلت داده شده بود! طبیعی بود که به تنهایی نمی‌شد کاری کرد. حسب المعمول مجاهدین با کمکی گرفتن و یک بسیج جمعی باید کار را به سرانجام می‌رساندیم. با همکاری ارشدترین فرمانده و تمام خواهران قسمتمان که بسیج شدند دست به‌کار شدیم. از خیر یک انتقال منظم و بی‌دردسر گذشتیم. هر کمد و ویترین چهار پنج طبقه را به یک تیم چهار نفری سپردیم. هر چه لباس مراسم خاص خواهران بود را آوردیم تا اجناس را در آنها بپیچیم. و نمی‌دانید چه صحنه شاد و خنده‌داری شده بود. یکی آستین لباسها را جدا می‌کرد، یکی دامنها را قیچی و چند تکه می‌کرد و تندتند به نفرات می‌رساند. یک دسته از بچه‌ها هم سرکمدها و فایلها، یکی اتیکت پاکتها را بر می‌داشت، دیگری آن را در پاکت می‌گذاشت و سومی در لیست وارد می‌کرد. تعدادی هم در دسترس بقیه بودند تا اگر کسانی مشکل و تضادی داشتند سریع منتقل کنند. تعدادی آدرس طبقات و شماره کمدها را می‌نوشتند. بعد یک‌به‌یک را در تور و یا روسری و یا و یا آستینی فرو می‌کردند و... و خلاصه اوضاعی بود! خود من هم فقط از این اتاق به آن اتاق می‌رفتم و کنترل می‌کردم که حتی المقدور هیچ ضایعه‌ای نداشته باشیم و چیزی از دست در نرود. خوشبختانه به‌تازگی فایلهای «واحد تحقیق» نو و از اسناد خالی شده بود و ما توانستیم برای گذاشتن جنسها از آنها استفاده کنیم. برای سرعت کار دو طرف خیابان «واحد تحقیق» را بستیم. کل فایلها را بدون کشوهایش به خیابان بردیم و به ترتیب روی موکت چیدیم. هر فایل را به اسم خواهری که سری اول به لیبرتی رفته بودند نوشتیم، طرحمان این شد که بگوییم اینها جنسهای فردی و شخصی خواهرانی است که به لیبرتی رفته‌اند. خلاصه این‌که کار ساعت چهار و نیم بعدازظهر با کمک 70ـ80 خواهر، عمدتاً جوان و سالم، تمام شد. برادران هم دو کانتینر آوردند وخودشان هم همه فایلها را بار زدند. بعدها برایمان خبر آمد که کانتینرها حرکت و سالم به لیبرتی رسیده‌اند. 

حمید: در لیبرتی هم که قرار و آرام نداشتید، با موشکبارانها چه کردید؟ آیا در چهار موشکبارانی که شد شما هم دچار خسارت یا ضایعاتی شدید؟  
فرشته اخلاقی : در دی ماه 92 قرار بود محل موزه در لیبرتی جابه‌جا شد. یک روز قبل از شام گفتند که باید همین امشب جنسهای موزه و انبارش، که در اتاق بزرگی کنار موزه بود، تخلیه شود. چون که از فردا قرار است این‌جا کتابخانه راه‌اندازی شود. مطلقاً جایی برای چانه زدن و به تعویق انداختن نبود. پرسیدم کجا ببریم؟ گفتند ببرید در بنگال یکی از قسمتها بگذارید. بر اساس تجربیات نباید جنسها را در بنگالی می‌گذاشتیم. بهتر می‌بود که اجناس را در کانتینری می‌گذاشتیم. برای همین گفتم حاضرم اجناس را در خیابان بگذارم ولی در بنگال خیر! قبول شد که به کانتینری برویم. با کمک خواهران و برادران آن همه جنس را به یک کانتینر منتقل کردیم. رفتیم محل نهایی موزه را هم دیدم که بسیار مناسب بود. موقعی که برای استراحت می‌رفتیم به توصیه یکی از برادران برق کانتینر را هم قطع کردیم. آن شب چهارشنبه بود و فردایش رژیم موقع شام بود که موشک زد. همه ما به سنگر رفتیم و من از لای در سنگر نگاه می‌کردم و می‌دیدم که موشکها همه به طرف منطقه‌ای که موزه قرار داشت شلیک می‌شدند. دل توی دلم نبود که آیا سالن موزه ما هم خورده یا نه؟  
فردای آن شب با اصرار ماشینی گرفتم و نفر همراهی جور کردم و به موزه رفتم. دیدم موزه درب و دادغان شده. هیچ چیز نمانده. با وجودی که اطرافش دیوارهای بلند حفاظتی بود، اما ساختمان آن تماماً سوخته بود. موشک درست وسط آنجا اصابت کرده بود و همه ساختمان و... همه و همه از بین رفته و سیاه رفته بودند. درست جلوی یکی از بنگالها یک چاله بزرگ و عمیق به وجود آمده بود. از دور دیدم بالای کانتینر ما هم سوراخ سوراخ است. گفتم دیگر تمام است. با ناامیدی جلو رفته و قفلش را باز کردم. مهتابی‌هایش از سقفش کنده شده و آویزان بود کشوهای فایلها همه چپه شده و جنسهایش روی زمین ریخته شده بود. یک عکس بزرگ امام حسین داشتیم که شیشه‌اش شکسته شده بود. قالیچه‌ای داشتیم که رویش تصویر دکتر مصدق بافته شده بود. سوراخ سوراخ شده بود. اما عجیب این بود که دو سه هزار قلم جنسی که داشتیم همه سالم باقی مانده بودند. خود کانتینر از 7ـ8 جا خورده و سوراخ شده بود. اما ترکش موشکها از فایلهای ما بالاتر خورده بود. اگر ما به توصیه آن برادر گوش نکرده بودیم و شب قبل برق را قطع نکرده بودیم حتماً دچار آتش‌سوزی می‌شد و همه اجناس و اسناد ما از بین رفته بود. اما بخش زیادی از یادگارهایی که در اتاق فرمان گذاشته بودیم از بین رفت. تا مدتها بعد برادران با دیلم و چوب، از زیر خاکها و تل آوارها قطعات عینک و قرآنهای سوخته و ساعت شکسته و این قبیل چیزها را در می‌آوردند. از جمله چیزهایی که سوخت و از بین رفت قرآن خطاطی شده بسیار زیبایی بود که یکی از هواداران برای خواهر مریم فرستاده بود و همه آیات قرآن را به شعر در آورده بود. چندین قرآن دیگر هم از بین رفت. 

حمید: با وجود این همه مشکلات و با توجه به این‌که هیچ تأمینی در آنجا نداشتید آیا هیچ به ذهن‌تان زد که این یادگارها را به خارج بفرستید؟  
فرشته اخلاقی : چرا، خیلی به ذهنمان زد. چند بار در بالاترین سطح مطرح و درباره‌اش تصمیم‌گیری شد. اما یک مشکل «کوچک» داشتیم و آن این بود که در محاصره بودیم. یعنی فرستادن به خارج که برایمان مقدور نبود. حتی اجازه نمی‌دادند داروهای ضروری بیماران وارد شود. خروج جنسی از لیبرتی هم امکان نداشت. با وجود این دو رک مربوط به «واحد تحقیق» که شامل کل لیستها، پرونده‌ها، مجموعه عکسها و همه نوع اسناد و کتابهای مربوط به شهدا بود را اسکن کردیم و به خارج فرستادیم. که خوشبختانه سالم رسیده‌اند. مقداری هم یادگارهای ذیقیمت را توانستیم خارج کنیم.
حمید: حتماً یکی از آنها قرآنی است که شهید بینانگذار محمد حنیف‌نژاد استفاده می‌کرده و در حاشیه‌اش یادداشتهایی هم کرده است.
فرشته اخلاقی : بله، اما آن را هنگامی که در اشرف بودیم همراه با یادگارهای شهید اشرف رجوی و سردار خیابانی به خارج فرستادیم. 
حمید: بله من در خارج آن را دیدم. دستتان درد نکند. بسیار انگیزاننده و جالب بود.

 با ما در كانال تلگرام پيشتازان راه آزادي همراه باشيد Telegram.me/shahidanAzadi